Gedichten van Marianne Nan

“Waar luister jij naar?”“Luister maar.”“Een EO-stem.”“Ja.”

Haar Ghanese pleegzoon,achter in de twintig inmiddels,logeert bij haar.

Als dertigjarige heeft zeeen collegamet wie ze veelover muziek praat.

Van een gigantisch ruim bovenhuisnaar een minimalistische parterrewoning.Van een laannaar een straat.

Lichtendie het verkeer regelenzijn verkeerslichten,vindt zij.

Het ontbreekt haarnietaan zelfkennis:haar woordkeuzekánafwijkenvan dat wat tot de standaardtaalwordt gerekend.