Gedichten van Marianne Nan

Begin jaren negentig.Ze werkt als secretaressevoor verschillende ‘eenheden’van een ministerie.Een collega vraagt haarof ze wil helpenmet een opdracht.

Ze werkt aan een verhaalwaarin haar vader en moeder‘de opening’ op zich nemen.Als ze de tekst methaar coach bespreekt,doet hij een paar voorstellenter verbetering.“Waarom twijfel je?”“Nou, zo was het niet.”“Marianne, je maakt theater.”

Ze reist door Zuidoost-Aziëals de guldenplaatsmaakt voor de euro.

Zij ziet een fietssteren denkt:‘Mijn fleurige panty’sverbleken bij dievan deze vrouw.’Als ze elkaar kruisen,ziet zij dat dat wat zijvoor fleurige panty’s aanzag,in werkelijkheidgetatoeëerde benen zijn.

2009, een vakantie in India.Ze is in Madras, een miljoenenstad.Het duurt een paar dagenvoordat ze zich realiseertwat ze ziet:iedereen loopt met eenkatoenen of linnen boodschappentas.Plastic is compleet afwezigin het straatbeeld.2021 in Nederland.De landelijke supermarktketens verkopennog steedshun plastic tassen,alsof er nietsaan de hand is.