Gedichten van Marianne Nan

“Ik kom deze panty terugbrengen.”
“Panty’s kunnen niet worden geruild,”
zegt de verkoopster enigszins geïrriteerd.
“Dat weet ik,
maar deze wel.”
De verkoopster laat goed merken
dat zij niet van zo veel
stelligheid is gediend.
Ik haal de panty uit de verpakking
en sla ‘m uit.
Duidelijk te zien:
de rechtervoet en de linkervoet
hangen in plaats van parallel
180 graden uit elkaar.
Het gezicht van de verkoopster klaart op,
er verschijnt zelfs een glimlach.
“Hoe is het mogelijk,
deze nemen we inderdaad terug.
Geen doelgroep voor te verzinnen.”
Op mijn vragende blik:
“Er komen ook wel eens panty’s terug
met een kort en een lang been.
Daar kun je nog een doelgroep
bij bedenken.”

“Het is echt niet zo moeilijk
om op gewicht te bijven,”
zegt de vrouw gedecideerd.
Na een korte stilte volgt:
“Gewoon de vier P’s vermijden.”
Zij kent de vier P’s als die van
product, prijs, promotie en presentatie.
Die zijn nu niet relevant,
dus vraagt ze:
“De vier P’s?”
“Pizza, pasta, patat en pannenkoeken.”
“O.”
“Hoezo, o?”
“Als dat voor u werkt,
prima, houden zo.”
Op de vragende, verbaasde en
verbouwereerde blik van de vrouw:
“Ik eet ze alle vier,
en houd dat ook graag zo.”

“Ik ben goed.”
Natuurlijk, denkt ze, minimaal.
Hij is uitvoerend kunstenaar,
moet vast beter zijn
dan goed
om door audities voor
theaterproducties te komen.

“Ik ben goed,”
is zijn antwoord op de vraag
of hij nog iets
wil eten of drinken.
Brrr, een lelijker
en irritanter anglicisme
kan zij echt niet bedenken.

“Heb jij … ?”
Na een korte aarzeling volgt:
“Nee, dat heb jij niet.
Daar ben jij geen type voor.”
“Waar ben ik geen type voor?”
“Een nagelvijl.
Jij hebt geen nagelvijl in je tas.”
Uit haar lach blijkt zijn gelijk.