Gedichten van Marianne Nan

Haar moeder heeft het
er ingepeperd:
“Trek, je hebt trek,
en geen honger.
Je weet niet wat het is
om honger te hebben.
Je hebt de oorlog
niet meegemaakt,
dus heb je nooit honger.”

Ze is tiener in de jaren zeventig.
De föhn raakt in,
dus föhnt zij haar haren een paar maanden.
De foto’s uit die tijd tonen
een coupe Tina Turner avant la lettre.

Bij haar moeder,
rond half 11 ’s avonds.
De mussen hebben het
nog steeds moeilijk.

Ze maakt van twee kamers
één kamer
en kan daardoor
een ruim 3,5 meter lange
boekenkast kwijt.

Ze bauwt al haar hele leven
haar vader na:
“Nico Anton Nico,”
als ze haar achternaam
moet spellen –
altijd.