Begin deze eeuw.
Ze stapt de tram in,
checkt de ‘eenzitters’
en ploft dan neer
op de dichtstbijzijnde lege plaats.
“Dank u wel dat u
naast mij komt zitten.”
Ze kijkt verbaasd
naar de man naast haar.
“Het is echt waar, mevrouw.
Surinamers en alle anderen
met een niet-blanke huidskleur
zitten het langst alleen
in de tram.
Veel mensen staan nog liever
dan dat ze
naast ons komen zitten.”
Sindsdien let ze erop.
Het is echt waar.
