Ongeveer een jaar na haar scheiding.
“Marianne, je planten.”
“Mam, ik weet niet hoe dat moet.”
Ze krijgt een vernietigende blik.
“Planten hebben water nodig.
Dat weet ik heus wel.
Ik denk er gewoon niet aan,
ik heb nog nooit
voor planten gezorgd.”
Lichtjaren later.
Ze verzorgt de planten van haar moeder.
Fietst er soms extra voor op en neer
als de planten, het weer of haar moeder
daarom vragen.
Ze gaat zelfs een experiment aan.
De anthurium is uitgebloeid.
Zonder gekleurde bladeren
vindt haar moeder
de plant saai.
Een bloemist geeft haar
geen schijn van kans.
Toch doet ze het.
Ze geeft de anthurium
een flinke hoeveelheid
verse aarde.
Het duurt en het duurt.
En dan,
na een week of tien
de begroeting van haar moeder:
“Ik zie rode puntjes.”
